Thije is onze jongste zoon, geboren op 9 december 2016! Opnieuw een jongen. Dat was dit keer een grotere verrassing dan bij Faas. Ik had een minder sterk voorgevoel. Na zijn geboorte moest ik ook even twee keer kijken om het echt zeker te weten. Ik was er superblij mee, ik vind mijzelf echt een jongensmama. Hoe de bevalling verliep? Zo anders dan de vorige keer en nog veel mooier dan ik had durven dromen. In een warm bad kwam hij thuis in mijn handen op de wereld….
Lieve Thije!
Ook voor jou, speciaal voor jou, schrijf ik dit verhaal. Natuurlijk omdat het over jou gaat. Over één van de meest bijzondere momenten in jouw leven. Het gaat over jouw geboorte. Een verhaal wat je nooit mag vergeten en wat ik nooit zal vergeten!
De 40e week was begonnen. De donkere decemberdagen vond ik geen probleem nu ik lekker ging cocoonen. Het kon elk moment beginnen en ik had er zin in. Twee dagen eerder was onze klok, een hele grote, in de woonkamer stil gaan staan. Een eerste teken, bleek achteraf. Ik weet nog goed dat het een donderdag was en dat ik mij die dag verre van energiek voelde. ‘Niet een dag om te bevallen’, dacht ik die ochtend al. Ik was moe, zat niet lekker in mijn lijf en vroeg aan jou om nog minimaal een dagje te wachten. Je gaf aan dit bericht gehoor want die donderdag gebeurde er niks. Het werd vrijdag. Een totaal andere dag volop energie, een wereld van verschil. Ik had zin om lekker op pad te gaan. Met jouw grote broer Faas en jouw oma liep ik het hele tuincentrum door om kerstversiering te scoren. We lunchten nog even en ik ging weer naar huis. Niets vermoedend overigens.
‘Niet een dag om te bevallen’, dacht ik die ochtend al. Ik was moe, zat niet lekker in mijn lijf en vroeg aan jou om nog minimaal een dagje te wachten.
Hoe fijn was het dat je grote broer nog een middagslaapje deed. Zo kon ik ook even gaan slapen. Ruim een uur later werd ik wakker, ik stond op en voelde het gelijk. Er liep iets langs mijn been. Vruchtwater. Het was begonnen. Je had ervoor gekozen op deze mooie dag geboren te worden. Gelukkig sliep Faas nog en kon ik eventjes zorgen dat ik zelf de nodige voorzorgsmaatregelen trof. Ik belde papa op die nog op kantoor was. Het was bijna borreltijd, de vrijdagmiddagborrel, en zijn laatste werkdag bij dit kantoor. Zijn collega’s geloofden dan ook niet dat hij echt naar huis moest komen omdat het begonnen was. Papa kwam eraan en ook Faas werd wakker. De vliezen waren gebroken, maar verder voelde ik nog geen activiteit in mijn buik. Het leek nog rustig.
Ik bracht de verloskundige op de hoogte en die zou eventjes langskomen. Was niet nodig voor mij, het voelde gewoon goed, toch was dit een standaard check waarna ze de dienst zou overdragen aan haar collega. Precies die collega die stiekem hoopte aanwezig te zijn bij mijn bevalling. En die mij van te voren al had gezegd: ‘Bel me op tijd he! Het gaat misschien sneller dan je denkt’. Dat ze gelijk zou krijgen dat jij snel geboren zou worden , had ik toen niet verwacht. Alles bleek in orde. Ik moest gewoon afwachten tot de weeën zouden beginnen. Het rommelde nu slechts iets in mijn buik. Ik wilde voldoende energie behouden en daarom wilde ik een goede avondmaaltijd eten. Papa kookte een flinke stamppot (oeps, toch wel een erg zware maaltijd als je bijna gaat bevallen) en ik genoot er intens van. We legden het bad klaar, pompten het op en Faas kon hem, nu nog leeg, even testen.
En die mij van te voren al had gezegd: ‘Bel me op tijd he! Het gaat misschien sneller dan je denkt’.
Na het eten legden we je grote broer op bed en daarna was het tijd om het bad te gaan vullen. Papa had het testen van alle koppel- en verlengstukjes achterwege gelaten. En dat bracht hem nu bij de uitdaging dat het niet helemaal paste en hij met de hand de slang moest vasthouden. Het vullen verliep gestaag, maar het werkte. Intussen waren de weeën begonnen, al heb ik dat lange tijd niet zo gevoeld. Ik zat of op de geboortebal of op het toilet. Dat waren twee ideale plekken, en houdingen, waarin ik de weeën goed kon opvangen. De bal ga me alle ruimte om mee te bewegen met mijn mijn bekken, mijn lijf en mijn weeën. En op het toilet konden mijn darmen zich legen, zodat de baarmoeder de ruimte kreeg, en voelde ik de ontsluiting letterlijk toenemen.
Het was allang donker. De open haar stond aan. Een rustig muziekje stond op. En de sfeer in huis was heel relaxed. Alles was klaar voor jouw komst. Even voor 9u die avond belde ik jouw oma, mijn moeder, of ze wilde komen. Ik wilde haar er ook dit keer graag bij hebben. Het verliep allemaal zo rustig, zo kalm dat ik het me niet helemaal besefte. Zo ving ik een wee op zittend op de bal. En zo ving ik er weer eentje op het toilet op. Mijn ademhaling hielp me door de weeën heen, ik deed het zelf en heb ze geen enkel moment als intens ervaren. Totdat ik me besefte dat dit veel sneller ging dat ik me realiseerde. Ik voelde ineens hoe ver de ontsluiting waarschijnlijk al was. En toen waren wij, papa en mama, nog gewoon samen.
Jij en ik waren relaxed. Ik heb me om jouw toestand geen moment zorgen gemaakt of hoeven maken. Jij deed wat je moest doen. En ik deed wat ik moest doen.
Rond half 10 belde ik, dat deed ik gewoon zelf, mijn verloskundige en ik stuurde een berichtje naar mijn geboortefotograaf. Beiden zeiden dat ze er aan zouden komen en ongeveer een half uur nodig hadden. Oké, dat was prima, hier ging het goed. Jij en ik waren relaxed. Ik heb me om jouw toestand geen moment zorgen gemaakt of hoeven maken. Jij deed wat je moest doen. En ik deed wat ik moest doen. Samen deden we dit gewoon. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Papa zei toen voor de zoveelste keer of ik niet lekker in bad moest gaan zitten. Tot dan toe had ik daar geen behoefte aan. Het ging goed, het water was nog niet hoog genoeg en de uitstapjes naar het toilet had ik nog nodig. Maar dit keer gaf ik gehoor aan zijn vraag en voelde ik dat het tijd was. Ik ging in bad en het warme water voelde heerlijk. Oma was gearriveerd en kreeg de taak van papa op zich; de slang vasthouden. Papa kwam bij me zitten naast het bad. En zo ving ik met behulp van hem nog enkele weeën op. Toen stopte het helemaal. De gedachte dat de overgang naar het bad zorgde voor deze verandering kwam in me op. Maar die gedachte werd 2 seconden later vervangen voor een hele andere. Dit was ‘de stilte voor de storm’. De rust-en-wees-dankbaar fase. Het moment waarin alles even stil valt, waarin de openingsweeën overgaan in de geboorteweeën, waarin je even op adem kunt komen voor de grande finale.
Gelukkig reageerde mijn man heel rustig: ‘Als ons kindje komt, dan komt het!’.
Dit duurde enkele minuten en toen kwam alles weer op gang. Ik voelde persdrang. Dacht dat ik naar het toilet moest, waar ik al voldoende tijd had doorgebracht, dus dat kon het niet zijn. Ik wist dat dit nog maar één ding kon betekenen: jij zou bijna geboren worden! Er volgde een krachtige wee waar ik met mijn adem in mee bewoog en zachtjes naar beneden duwde. Ik lag schuin in bad en kon met mijn handen voelen wat er gebeurde. Ik voelde toen een hoofdje en zei dat er een kindje kwam. Natuurlijk was dat de bedoeling maar de mensen om mij heen realiseerden zich niet helemaal hoe ver het al was. De fotografe was net binnen. De verloskundige reed door de wijk. Een moment realiseerde ik me dat laatste ten volste en uitte ik mijn zorgen dat ze er nog niet was. Gelukkig reageerde mijn man heel rustig: ‘Als ons kindje komt, dan komt het!’. En direct kon ik mijn zorgen weer loslaten en hier volledig op vertrouwen.
Terwijl de verloskundige haar auto aan het parkeren was, volgden er nog 2 weeën. Bij de eerste voelde ik jouw hoofdje geboren worden en bij de tweede gleed jouw lijfje in mijn handen. Ik hield je nog even onder water. Keek naar jou. Nam dit moment heel bewust in mij op. En enkele tientallen seconden later tilde ik je uit het water en hield je tegen mij aan. Op datzelfde moment kwam de verloskundige binnen lopen, keek naar mij, keek naar jou en zag dat het goed was. Ik hield je dicht tegen me aan. Met je lijfje in het warme water. Je gaf slechts een kik bij je eerste ademteug. En je kon daarna rustig bijkomen tegen mijn borst. Wat was dat snel gegaan. Je zal er zelf ook overdonderd door zijn geweest. Toch lag je daar rustig bij me en keek je me met grote ogen aan. Papa zat naast ons toen ik je optilde. Samen zagen we het: je bent een jongen. Onze Thije!
En was ons gezin verrijkt met jouw liefde, waren wij opnieuw ouders en was Faas grote broer!
Het tijdstip van jouw geboorte weten we niet eens precies. Niemand die daar mee bezig was. Geen klok die het ons kon vertellen. Slechts de camera die de eerste foto’s had gemaakt, gaf ons een idee van het tijdstip. Maar dat deed er niet toe. Je was er. Nog zeker een uur zaten we samen in bad, dronk je bij me, viel je in slaap en dronk je opnieuw. Daarna mocht je ook bij papa knuffelen, op zijn blote borst. En was ons gezin verrijkt met jouw liefde, waren wij opnieuw ouders en was Faas grote broer!
