Minder moe is meer energie. Dat klinkt heel logisch natuurlijk. Al is dat in een zwangerschap niet altijd het geval. Ook al wordt de vermoeidheid na 12 weken misschien minder, je krijgt er niet altijd zoveel energie voor terug. Het feit blijft dat er een kindje in je buik groeit. En die kleine trekt een hele berg energie uit jou. Mijn advies: doseer de energie die je hebt!
De week hiervoor was heftig en alles moest nog een beetje landen. Er was een hoop losgemaakt bij mij wat je hebt kunnen lezen in mijn vorige blog. Natuurlijk was ik blij met het goede nieuws. Het ging hartstikke goed met ons kindje. Toch waren de onrustgevoelens niet ineens helemaal verdwenen. Langzaam merkte ik dat ik meer rust kreeg, minder moe was en daarmee ook wat meer energie over had. Langzaamaan kon ik meer genieten van de zwangerschap. En daardoor kon ik de tijd nemen bewust in contact te komen met ons kindje.
Daar ontstonden de momenten dat ik echt in verbinding kwam met mijn kindje.
Het was bijna elke dag heerlijk weer en daarom zat ik veel in de tuin. Vaak zat ik op onze fijne veranda waar ik kon genieten van de heerlijke ochtendzon. Daar ontstonden de momenten dat ik in verbinding kwam met mijn kindje. De kracht van de zon en de buitenlucht hielpen. De frisse lucht die mijn longen in stroomde. Hierdoor kon ik mij focussen op mijn buik. Op wat er daar allemaal gaande was. Op hoe er een kindje in mij groeit. Er was meer ruimte in mijn hoofd gekomen en meer rust in mijn lijf. En ook mijn kindje voelde dat. Zo groeide de band tussen ons en kwamen we beetje bij beetje steeds dichter bij elkaar.
Want hoe verbonden we fysiek ook waren, zo niet-verbonden voelde het op emotioneel vlak. Ook al waren we de hele dag samen, het voelde heel alleen. Dat gevoel ebde langzaam weg, al duurde het echt nog wel een paar weken voordat het goed genoeg was voor mij. Dat ik weer in een stijgende lijn was gekomen, gaf me gelukkig kracht.
Ook al waren we de hele dag samen, het voelde heel alleen.
Hierdoor kon ik ook andere dingen weer oppakken. Waar ik me had voorgenomen regelmatig te gaan sporten tijdens de zwangerschap was het er nog niet van gekomen. Ik kon het vooral aan het einde van de dag niet opbrengen om nog een uur actief te zijn. Ook al wist ik dat het me energie zou geven. Ik was er al die tijd nog niet aan toe. Mijn energieniveau was echt te laag. En ook dat stukje moest ik accepteren. Tot nu, want ineens ontstond de ruimte om te gaan sporten. Om samen met andere zwangere vrouwen te kletsen tijdens een workout in de buitenlucht. Ervaringen te delen, vrienden te maken en fit te blijven.
De frisse lucht. Er even helemaal uit zijn. Mijn gedachten verzetten.
In mijn andere twee zwangerschappen heb ik tot vlak voor de bevalling kunnen sporten. Ik voelde me er heel goed bij. Deed wat er nog mogelijk was. De ene keer jogde ik nog rustig, de andere keer hield ik het bij powerwalken. Als mijn rug wat gevoelig was, deed ik wat minder intensief mee. En zo kon ik elke keer mijn eigen les maken van het aanbod van de trainster. Want dat het sporten goed voor me was, dat wist ik wel. De frisse lucht. Er even helemaal uit zijn. Mijn gedachten verzetten. En lichamelijke activiteit. Ook nu merk ik weer hoe fijn het is en dat ik er inderdaad energie uit kan halen.
Met dit alles merk ik dat de vermoeidheid iets afneemt. Het einde van het eerste trimester is in zicht. Een belangrijke mijlpaal is bijna bereikt. En die mijlpaal gaat in veel gevallen gepaard met meer energie. Ik begin het langzaam te merken. Ik de avond heb ik weer wat over om nog iets te doen. Overdag heb ik meer focus. Het lukt me meer voor elkaar te krijgen. Ik merk ook dat ik weer een leukere partner ben en een lievere moeder.
Als ik die energie maar goed blijf doseren, dan red ik het wel. Denk ik!
En niet elke dag gaat het zo goed. Niet elke dag voel ik me beter. Er zijn nog genoeg dagen dat ik struggle met mijn gevoelens. Dat ik moe ben en een kort lontje heb. Dat ik vroeg naar bed wil en er niks uit mijn handen komt. Maar de dagen dat het beter gaat nemen toe. En de stijgende lijn zet zich gestaag voort. De energie vloeit weer terug in mijn lijf en mijn hoofd. Als ik die energie maar goed blijf doseren, dan red ik het wel. Denk ik!
